Dag 57 t/m 63 van Rome naar Umbrië in de buurt van Perugia

Na een goede nachtrust en ontbijt pakken we onze spullen in en verlaten de kleine maar stijlvolle hotelkamer. We hebben genoten van Rome en tegelijkertijd ook weer zin om naar een nieuwe plek te gaan. Na het uitchecken rijden we nog een laatste keer door het mooie centrum van Rome richting de snelweg en dan noordelijk richting Perugia. Het appartement bij Tenuta di Forte Sorgnano waar we geboekt hebben, een van de weinigen die we in Nederland al gezien en gereserveerd hadden (maar inmiddels wel een aantal keer verzet van datum), heeft niet echt een adres maar alleen een routebeschrijving en coördinaten. Het ligt namelijk niet bij een plaats, maar boven op een berg 25 km ten zuiden van Perugia. Tenuta betekent landgoed, en er is naast heel veel hectare grond met olijfbomen en wijngaarden, ook een ‘kasteel’ waar, zoals we later horen, de eigenaar woont. Bij de appartementen is ook een zwembad en een speeltuintje. In het hoofdgebouw is een receptie met een restaurant en een terras met speelhuisjes en kinderfietsen. Met andere woorden;  als je maar je boodschappen hebt gehaald, hoef je eigenlijk de berg niet meer af. En dat heeft zijn voordelen, want de route omhoog naar de Tenuta is een van de spannendste routes tot nu toe. Zodra je de geasfalteerde weg af gaat is het nog ruim zes kilometer bergopwaarts over een ongeasfalteerde, smalle weg. Dit kan onze auto best aan, ware het niet dat er net een dikke laag vers grind van redelijk grote stenen gestort is. Onze auto zakt daar in weg en op sommige plekken, waar de weg steil omhoog gaat, is de grindlaag zo dik dat we heen en weer glijden alsof we in een ballenbak rijden. We zijn blij als we ineens een toegangshek in de verte zien, want 6 kilometer is dan ineens best ver. We hebben vooraf al boodschappen gehaald waar we even mee vooruit kunnen en eenmaal boven worden we beloond met een prachtig uitzicht en een serene rust die ik zelden heb ervaren. Je hoort hier geen verkeer of andere stedelijke geluiden, ook niet vaag ergens in de verte, maar alleen maar de wind en de vogels. We worden goed ontvangen en ons appartement is echt Italiaans, donker houten meubelen en een stenen vloer. Het is niet onze smaak maar we voelen ons er wel direct erg thuis!

De komende dagen hier is het lekker rustig en ontspannen, we zwemmen, Anna schommelt en glijdt van de glijbaan, we wandelen over het terrein, we koken op ons gemak. Je kunt je hier ook opgeven voor de lunch of het avondeten, wat een heerlijke luxe is. Overdag komt er iemand van het personeel langs om te vertellen wat er die dag op het menu staat waarna je kan aangeven of je mee eet of niet. We doen dit twee keer, 1 keer voor de lunch en 1 keer voor het diner. Het is niet goedkoop maar wel fantastisch lekker en goed eten! De wijn die ze schenken is waanzinnig lekker en komt van hun eigen wijngaard. We besluiten alvast dat we echt een doosje of twee mee moeten nemen als we vertrekken, als het past in de kofferbak :-)

We gaan in de dagen dat we hier zijn nog één keer de berg op en af om de noodzakelijke boodschappen te doen. Op de terugweg na het boodschappen doen bedenken we dat we vergeten zijn zwemluiers voor Anna te kopen, dus dat we nog een keer terug zullen moeten gaan. Daar denken we als we eenmaal boven zijn anders over, want het wordt een zenuwslopend ritje.  We wisten al dat we het grind bij de steile, bochtige weg omhoog alleen kunnen trotseren door flink te gassen en vooral niet te stoppen. Net als we op dit spannende stuk met flinke vaart de helling op rijden komen er om de bocht drie auto’s achter elkaar aanrijden; de schoonmakers gaan naar huis. Omdat de weg naast steil ook smal is moeten we stoppen, iets wat we nu juist niet hadden willen doen. De schoonmakers stoppen ook en proberen hun auto’s zo goed en kwaad als het kan een beetje langs de kant te parkeren zodat wij er net langs zouden moeten kunnen, maar als Marloes probeert verder te rijden slippen de banden in het grind en voelen we de auto wegglijden. Om de auto lichter te maken stap ik uit en haal ik ook uit een soort beschermingsdrang Anna uit de auto. De Italiaanse dames, die geen Engels spreken, staan nu met zijn drieën goedbedoelde adviezen te geven aan Marloes door haar autoraam, maar het maakt het er allemaal niet relaxter van. Marloes laat eerst de auto door ‘de ballenbak’ weer langzaam naar beneden rollen tot een punt waar ze hopelijk weer wat vaart kan maken en grip op de weg kan krijgen. De Italiaans dames hebben intussen ook al wat mannen van de Tenuta gebeld. Als Marloes gas geeft wordt ze door de drie vrouwen hard en enthousiast toegeschreeuwd, de enige manier om nu nog boven te komen zonder te slippen of in de grindbak te eindigen was zo langzaam mogelijk te rijden zonder te haperen/stoppen de dames scandeerden allemaal PIANO PIANO!!!

Het lukt Marloes gelukkig naar boven te komen tot een plek waar de weg weer minder steil is en de auto weer houvast heeft. Opgelucht loop ik met Anna op de arm omhoog naar de auto waar ik Marloes vol van adrenaline achter het stuur aantref.  Als we het laatste stukje naar de Tenuta rijden komen we de mannen die gebeld zijn tegen op een grote tractor. De schoonmaakdames staan ook vast met de auto’s in het grind dus moeten eruit getrokken worden, later vernemen we dat ze met de tractor ook het teveel aan grind hebben weg geschept.  Eenmaal weer in ons huis schenken we direct een wijntje in en besluiten we dat we de berg nog maar één keer afgaan; bij vertrek ;-)

We hebben heerlijke dagen hier en rusten lekker uit. We hebben geen plannen voor hierna en omdat we dit op de dag voor vertrek nog niet hebben, vragen we of we nog een nachtje langer kunnen blijven, wat kan. We bedenken dat we wel zin hebben in kamperen en zoeken naar campings met leuke huurtenten, wat op zich nog niet meevalt omdat het internet matig tot afwezig is op onze afgelegen plek. Maar uiteindelijk vinden we een camping vlakbij zee, wat we graag willen. Het ligt alleen aan de oostkust van Italië in het staatje San Marino, nabij Rimini, terwijl gezien onze route de westkust logischer zou zijn geweest, maar dan steken we gewoon schuin over.  De weersvoorspellingen zijn goed dus that’s what it is; op naar San Marino!