Dag 42 t/m 46 van Matera naar Marina di Camerota

We mogen vertrekken hoe laat we willen deze ochtend, dus we maken gebruik van deze luxe en stellen ook het vertrek uit Matera zo nog even uit. We ontbijten, lopen om en om met wat koffers naar de auto door de Sasso zodat we de laatste keer lopen naar de auto met Anna gewoon relaxt kunnen doen. Als we dan uiteindelijk de deur achter ons dichtrekken (we mochten de sleutels op tafel laten liggen) en het steegje naar ons toegangshekje toelopen bedenken we dat dat hekje op slot zit. En alleen open kan met de sleutel, die aan de bos op de keukentafel achter de dichte voordeur ligt. Ai. Soepel als ik denk te zijn klim ik met blote voeten via de plantenpot en de muur op het hekje, en ik herinner me weer dat omhoog altijd makkelijker gaat dan omlaag. Na wat stuntelig voeten proberen te plaatsen lukt het me toch aan de andere kant weer naar beneden te komen zonder een liesbreuk. Ook Marloes komt erover heen, en Anna is natuurlijk er zo overheen getild. Na alles in de auto te hebben gepakt spelen we nog even in de speeltuin op een pleintje (we proberen altijd even Anna ‘uit te laten’ voordat we weer een paar uur in de auto gaan) en nemen we nog een espresso en een cornetto broodje in het plaatselijke café. We stappen uiteindelijk in de auto op een tijdstip dat we de avond daarvoor hadden in geschat al minimaal halverwege te zijn, maar lekker belangrijk, tijd maakt steeds minder uit. De route naar de zuidelijke westkust is mooi. Het drogere, witte landschap met olijfbomen en cactussen van Puglia en Matera maakt plaats voor groene heuvels die bergen worden met stromende rivieren in het dal. In een van deze zien we wilde paarden drinken aan de rivier diep beneden. Door een afsluiting van de A3, waardoor we een binnen-door-weg moeten nemen, waarbij we ons afvragen hoe het met ons motorpeil en bandenspanning staat en hoeveel water er nog aan boord is want mochten we stil komen te staan dan zijn we wel echt heel erg alleen, lopen we een uurtje vertraging op en we arriveren uiteindelijk rond vijf uur bij ons nieuwe verblijf. Het is een appartementje met beneden een woonkamer met keukenblok, badkamer en balkon, en boven twee slaapkamers. De inrichting is nogal verouderd, maar het voldoet en de locatie is subliem. De eigenaresse geeft ons een snelle, drukke rondleiding over het terrein en het heeft een mooi zwembad, maar nog leuker, een poort met doorgang naar een ‘geheime route’ naar het strand. Zo voelt het althans. We besluiten die na het uitladen van onze spullen direct te gaan trotseren.

Als we door de poort via een stenen trap naar beneden lopen met Anna op de rug is er een weggetje gemaakt langs wat rotsen, dichtbegroeid, over een houten bruggetje, totdat je bij het strand uitkomt en de zee zich ineens in alle ruimte voor je uitstrekt. Heerlijk. Dit is onze eerste plek waar we zo het strand op kunnen lopen. Ideaal, want naast dat wij het fijn vinden vermaakt Anna zich altijd heel goed op het strand en vindt ze de zee geweldig. Op het strand is ook een leuke strandtent ontdekken we de volgende dag, waar je verse vis met frietjes en salade kunt eten voor een bedrag waarvoor je zelf bijna niet eens de ingrediënten had kunnen kopen. We spenderen al onze dagen hier aan het strand, want de Lonely Planet meldt weinig tot geen bezienswaardigheden in deze regio behalve de natuur, en we zijn er eigenlijk ook wel blij om. Zo kunnen we ongegeneerd dagen op het strand zandkastelen bouwen en uitgebreid lunchen met koude witte wijn bij de strandtent. Dat de vis hier vers is merken we elke dag, als de jongen van de strandtent met een bootje naar een vissersbootje toe vaart, en terugkomt met 4 grote plastic bakken vol met vis. Zo is er een dag dat er bovenop de vier bakken een kleine, prachtige haai ligt . Hij lijkt nog levend door de glans van zijn huid en in zijn ogen, maar is dat niet. Het hele strand loopt uit om het te zien, voordat hij verdwijnt in de keuken van het strandtentje.

In de namiddag bezoeken we nog een keer de haven van het plaatsje Marina di Camerota, en we draaien weer eens een was. De mensen hier zijn best vriendelijk, maar ik vind ze zorgelijker dan in de andere delen van Italië waar we geweest zijn. Het lijkt ook een armere streek te zijn, het is wat vuiler, de wegen zijn slechter. Ik schrik als langs de kant van de weg een al bijna geheel vergane kat zie liggen. Het is weg die veel gebruikt wordt en leidt naar de supermarkt. En gezien de staat van ontbinding ligt hij er ook al even, maar blijkbaar wordt dit gewoon door niemand opgeruimd. Los van dit is het een heel mooi groen gebied met een hele mooie kustlijn en vermaken we ons hier prima.