Dag 18 t/m 21 reis van Vacri naar Vieste en het verblijf in Rendez Vous

Voor vertrek hadden we een blad over Italië gekocht waar een mooi artikel over de Gargano streek van Italië in stond. Door dit artikel werden we nieuwsgierig naar deze omgeving, het was lekker dichtbij, op 2,5 uur rijden. En zoals eerder gezegd hebben we de accommodatie in Vieste  gekozen om weer even in een wat meer drukke, levendige omgeving te zijn. Maar ook vanwege het aanwezige zwembad, een restaurant op het terrein, Wifi toch ook wel handig is , gratis fietsenverhuur, speeltoestellen voor Anna en een wasmachine. Top dus!

Omdat het niet ver rijden was zijn we met het middaguur gaan rijden zodat Anna lekker in de auto kon gaan slapen. Maar nog maar net goed en wel vertrokken komen we een horde motoren en auto's met zwaailichten in tegengestelde richting tegen en hier en daar een wielrenner. Nu ligt de accommodatie echt weg van alles, dus dat uitgerekend nu hier op dit weggetje een wielerwedstrijd gehouden moet worden. Begrijp het wel hoor, ik zeg zelf ook steeds dat dit geweldig mooie (motor) weggetjes zijn. Wielrennen is echt super populair in Italië, je passeert met de auto elke dag wel een aantal mensen die suizend een berg af of hard trappend een berg op gaan. We dachten slim te zijn en een andere weg in te slaan, maar na een hele omweg kwamen we uiteindelijk toch weer ergens stil te staan, dus toch echt even geduld hebben. Nu hebben de Italianen helemaal geen geduld, dus er wordt wat af getoeterd, rechtsomkeer gemaakt, uit auto's gestapt, maar uiteindelijk valt het oponthoud reuze mee . En nadat we een politieagent passeren, die een uniform van een treinconducteur lijkt aan te hebben met nog zo'n oud stopbord, kunnen we onze dag rit voortzetten. 

Na een uur rijden komen we al in het spoor van de laars  aan. Het landschap verandert elke keer weer, wat Italië heel bijzonder maakt.  En ondanks dat het nog maar 65 km rijden is zegt de navigatie dat we er toch nog 1,5 uur over doen, dat wordt nog een leuk stukje rijden. We zijn overigens heel blij met de ingebouwde navigatie van de auto, maar soms pakt het toch wat anders uit. Want het zal best  zo zijn dat de snelste route via een slecht, met grote gaten wegdek is, die heel bochtig en zo smal is dat je maar mag hopen dat je geen tegenligger tegenkomt. Maar ik heb liever dat we er 1 minuut langer over doen en op een normale weg blijven rijden. Helaas zijn we er nu al een paar keer ingestonken, zoals nu ook weer, en afgeslagen naar een heel klein weggetje. Deze keer ben ik echt heel erg blij dat we na 3 km (en dat is lang op zo'n weg) weer op een bredere 'gewone' weg uitkomen. De natuur in Gargano is prachtig, hoge groene bergen met witte krijtrotsen en het bizar helder blauwe water van de zee. Na heel wat mooie bochtige weggen en kleine stadjes komen we aan in Vieste.

Eenmaal aangekomen bij Rendez Vous, de accommodatie, zijn wij volgens mij de enige gasten en ook de eerste gasten van het seizoen. De huisjes naast ons worden nog geschilderd, het zwembad en restaurant zijn nog niet open en de wasmachine en wifi doen het ook niet. Maar ach het doet er eigenlijk ook allemaal niet toe, we zitten 80 meter van het strand af, er zijn honden en katten, en buiten een oud speeltoestel, Anna vermaakt zich daar prima mee, en vooral heel leuk; er zijn fietsen die we gewoon mogen pakken. De rest van de dagen raken we de auto niet aan en gaan we met de fiets elke dag langs het strand naar Vieste. Het centrum is super mooi en oud. Alle huizen, straten en kerken zijn bijna wit, wat in combinatie met de blauwe zee waar Vieste aan ligt en de palmbomen langs de bredere straten, een heel mooi bijna filmisch aanzicht geeft. Het is af en toe flink klimmen met de fiets en dan weer hard dalen, waarbij Anna zwaait met haar benen en hard lacht, met bij elke bocht weer een ander mooi uitzicht. Er zijn ook heerlijke restaurants, we dineren er twee keer en lunchen ook een keer uitgebreid op een hoge plek met vrij uitzicht over de zee en een bediening met een service waar we bijna verlegen van worden.

Verder lopen we deze dagen veel over het strand natuurlijk, aangezien ons appartement hier pal aan ligt. Er staat elke keer een flinke wind hier, en op dag drie bedenken we ineens dat we nog een vlieger achterin de auto hebben liggen. Het heeft maar 2 pogingen nodig om de vlieger direct omhoog de lucht in de krijgen, waar deze blijft hangen als een zwevende meeuw aan zee. Het kost wat kracht om hem weer binnen te halen. Dat de wind hier veel, of misschien altijd (?) land inwaarts komt is ook te zien op het strand. Over de hele kustlijn ligt als een kronkelende slang afval wat uit de zee is aangespoeld. Vooral veel plastic; shampooflessen, netten, tasjes, maar ook schoenzolen en een zitkussen. Het wordt vast opgeruimd voordat het toeristenseizoen losbarst, maar het is een triest beeld, zeker op zo’n mooi strand.

Op het terrein bij ons appartement wonen ook een hond en een poes. Omdat Anna zich veel met de poes bezig houdt roept de eigenaar ons op een middag, laat ons een ladder die tegen een boom aanstaat zien en gebaart ons omhoog te klimmen. Als we op de ladder staan zien we dat er in de boom een grote holte is, waar vier pasgeboren kittens in liggen. Moeder poes nestelt zich daarna er weer bij om ze te voeden, grappig nog nooit een nestje in een boom gezien. De rest van de dagen komen we de boom bijna niet voorbij zonder dat Anna de kleintjes wil zien, dus we tillen haar vaak omhoog.

Dit is de eerste accommodatie die we niet van te voren geboekt hadden, en de rest van onze reis zal vanaf nu af aan ook op de bonnefooi worden. Dat geeft wel lekker veel vrijheid. Marloes vindt op de dag voor vertrek een leuke nieuwe plek op zo’n 4 uur rijden hier vandaan dieper de hak in. Ze belt de accommodatie maar ze blijken vanaf maandag pas weer plek te hebben. Dat betekent dat we twee nachten ergens anders zouden moeten overbruggen. Omdat Marloes de eigenaar zo leuk vindt klinken aan de telefoon besluiten we te boeken en nog iets anders te zoeken voor morgen en overmorgen. We denken eerst aan Ostuni, veel goede verhalen over gehoord, maar de meneer aan de telefoon adviseert dan de kustplaats Monopoli te kiezen, omdat Ostuni dicht bij zijn accommodatie ligt en we daar zo heen kunnen rijden als we daar zijn. We volgen zijn advies en vinden online snel een leuk uitziend appartement in deze plaats. Nog nooit van de plaats gehoord en hij staat ook niet in de Lonely Planet vermeld, maar we wagen het erop. Morgen dus richting Monopoli!