Dag 22 t/m 23; van Vieste naar Monopoli en het verblijf daar

Een kleine drie uur rijden hebben we voor de boeg vandaag volgens de navigatie. Het eerste uur rijden we nog langs de kust over haarspeldbochten door Gargano heen. Prachtig gebied! De vele bochten maken Anna wat misselijk, maar wonder o wonder vraagt ze zelf ineens om een zakje. Dat vinden we extreem knap van haar en scheelt weer wat ongemak, waarom is er nog geen makkelijk schoon te maken en lekker zittend autostoeltje uitgevonden? Maar dat terzijde. Na een korte stop rijden we verder en daarna over de autostrada gaat het snel, binnen no time zijn we in Monopoli. Als we de stad binnenrijden maken we wat cynische uitroepen hoe prachtigggg!! en schit-te-rend het is. Niets dan wat lage flats, weinig spannends. Monopoli is niet zo groot en al snel rijden we het oude centrum in, wat dan wel echt een plaatje is! Parkeren in de buurt was volgens de eigenaar Guiseppe geen probleem. We zijn wel wat gewend in Amsterdam, maar na vier blokken om nog geen 30 cm parkeerruimte te vinden. Dan bellen we Guiseppe die naar beneden komt en ons gelijk zijn parkeerplaats voor de deur geeft, super aardig. Ons appartement ligt op de tweede etage en hij moet lachen als we onze achterbak opengooien en hij de veelvoud van tassen en spullen ziet en vraagt of we echt maar 2 nachten blijven. Hij helpt ons met de koffers. Het appartement, met de naam Palazzo Giovè, is schitterend, hij vertelt dat het gebouwd is door een oud burgemeester van de stad, ben alleen in de aankomstdrukte vergeten te vragen hoe oud het is. Ziet er wel oud uit in ieder geval, hoge plafonds, grote houten ramen en balkondeuren, heel smaakvol ingericht. Er staat een mandje met olijven en snacks voor ons klaar. En even later brengt hij ons nog een koude fles wijn, omdat de winkels ‘pas’ over een uur weer opengaan (we zijn nog steeds niet gewend aan de sluiting in de middag van de winkels hier). Na het uitpakken en een drankje gaan we de stad verkennen en wandelen we richting de haven. Een heel leuke stad blijkt, vol met oude kerken, waslijnen tussen de straten, witte huizen en overal planten, bloemen en cactussen in potten op straat. De mensen hier houden van hun stad, dat is te zien. Ze lijken elkaar ook allemaal te kennen, er wordt druk gepraat en gedag gezegd op straat. We passeren bij toeval een kerk waar een bruiloft aan de gang is, we stappen onuitgenodigd even binnen (een kerk is altijd voor iedereen open toch?) en er wordt opera gezongen voor het net getrouwde bruidspaar in de grote met goud versierde kerk. Prachtig, je zou er bijna Rooms voor worden. Die avond komen we Giuseppe met zijn vrouw en kind drie keer op straat tegen. Ze wonen in het appartement onder ons. Ze zijn zoals de meeste Italianen weg van Anna. Zowel vrouwen als mannen schenken veel aandacht aan haar en roepen bella terwijl ze zich zichtbaar moeten inhouden om niet door haar haren te strijken (een enkeling laat zich niet weerhouden). Het is sowieso opvallend dat ze in Italië veel meer met kinderen bezig zijn dan in Nederland. Of met elkaar eigenlijk. Als we in een straatje iets vooruit op Anna lopen zie ik een man om zich heen kijken omdat hij denkt dat Anna alleen is. Zodra hij mij opmerkt en ik zwaaiend gebaar dat ze bij ons hoort, pakt hij haar handje en brengt hij haar naar ons toe. De mannen in Italië bekommeren zich veel bekommeren om de kinderen en ze kunnen niet voorbij lopen zonder te glimlachen of te zwaaien. Ook heb ik al meer dan eens gezien dat ze zich ook opvoedkundig bezig houden met kinderen die bijvoorbeeld te hard gillen of rennen op straat, ouderen spreken kinderen hierop aan. Als een gillend, stampvoetend jongetje die niet weg wil bij de speeltuin door zijn moeder met moeite door de straat heen wordt geloodst zie ik een oudere meneer de moeder helpen door iets te zeggen tegen het jongetje, waarna hij wat indamt. Het is een kleine gemeenschap die elkaar dus goed kent denk ik, op het pleintje om de hoek hangen op een groot bord aanplakbiljetten met daarop de overleden personen van het plaatsje. Op datzelfde pleintje is trouwens een carrousel met autootjes en paarden etc. die Anna geweldig vindt. We horen de deuntjes hiervan in ons appartement, dus zodra hij opent wil Anna naar de ‘molen’.

De eerste avond wandelen we dus door de stad en besluiten we die avond pizza te halen en in ons appartement te eten, omdat we denken dat Anna het niet lang gaat volhouden vanavond en we toch zo’n mooi appartement hebben. Die nacht hebben we een korte nacht, Anna slaapt slecht en houdt zichzelf en ons wakker met een driftbui die zeker een uur lang aanhoudt. Gelukkig is ze in de ochtend weer het zonnetje en omdat de zon ook lekker schijnt en we niets hoeven, zijn we na een espresso toch weer redelijk fris en fruitig. Omdat we geen water, geen brood, en nog belangrijker geen luiers meer hebben besluiten we na het ontbijt ergens even een supermarkt te gaan opzoeken en we vragen aan Giuseppe waar we het beste heen kunnen gaan. Hij merkt fijntjes op dat het zondag is. O. Dat hadden we ons even helemaal niet beseft. We zijn de dagen een beetje aan het kwijtraken. We zien ons al hydrofiele luiers met de hand uitwassen maar gelukkig schieten Giuseppe en zijn vrouw ons te hulp en geven ons een paar luiers van hun zoontje, we zeggen dat we morgen gelijk nieuwe voor hen zullen halen. Ook krijgt Anna nog een bal mee waar ze mee kan spelen buiten omdat ze er vanuit gaan dat we waarschijnlijk weinig speelgoed voor Anna hebben kunnen meenemen. De helft van de lading in de auto is voor / van Anna maar dat ter zijde.

De rest van de dag slenteren we nog eens door alle mooie straatjes van de stad, het is heel mooi weer, en lunchen op een gezellige plein. We verbazen ons elke keer weer hoe goedkoop uiteten / lunchen hier is zeker gezien de kwaliteit van het eten en de service echt heel goed is. Tijdens het lunchen concluderen we ook dat Italianen het best geklede volk zijn dat we kennen. Omdat de winkels dicht zijn zijn we helaas ook verplicht om weer uit eten te gaan vanavond, hoe vervelend. Alleen merken we nu ook al snel weer dat Anna moe is en wij het dus niet te laat moeten maken omdat wij niet nog zo’n nacht in willen gaan. Dus halen we bij een super toeristisch winkeltje, want die zijn wel open,  een pak Orrechietti (dat is dè pasta van Puglia) een fles wijn uit Locorotondo (een stadje in de buurt) en een pot pesto zodat we een simpele doch lekkere pasta thuis kunnen fabriceren. Thuis blijkt de pesto niet van basilicum te zijn zoals wij die kennen, maar van raapstelen. Leuk zo'n vergeten groente, maar het is geen aanrader qua smaakt wat ons betreft, zachtjes uitgedrukt.  Op een kleine onderbreking gaat het deze nacht gelukkig een stuk beter met Anna en slapen we heerlijk in onze Italiaanse burgemeesterswoning.