Dag 24 t/m 32 van Monopoli naar Ceglie Messapica en het verblijf daar

De volgende dag moeten we helaas alweer vertrekken uit Monopoli, we mogen het appartement verlaten wanneer we willen dus doen het deze ochtend weer lekker rustig aan. Er komt een stoet fanfare langs het huis, er klinkt veel rumoer en drukte vanaf het pleintje om de hoek. We vragen ons af wat voor feestdag het vandaag is. Dan beseffen wij ons dat het 1 mei dus Dag vd Arbeid is, blijkbaar vieren ze dat ook in Italië. Het is geen officiële feestdag in Nederland, dus hopelijk ook niet in Italië, gezien onze behoefte aan boodschappen. Nadat we alle spullen in de auto hebben gedaan, gaan we net als de Italianen ontbijten bij het café op de hoek met een espresso , een croissant gevuld met belachelijk veel chocola en een soort roomsoes. Ik begin er wel aan te wennen aan dat zoete ontbijt, het geeft een lekkere ‘kickstart’ van de dag. Zeker met een goede straffe espresso erbij.

Na nog niet één maar twee rondjes in de draaimolen gaan we de auto inladen voor het vertrek. We laten wat geld achter voor Giuseppe vanwege de luiers en kloppen bij hem aan om gedag te zeggen. Zijn woonkamer zit vol met familie en vrienden. Iedereen is vrij vanwege 1 mei. We willen de bal teruggeven maar mogen deze houden. Na het afscheid, waarbij hij ons zijn nummer geeft en ons vooral op het hart drukt altijd tijdens onze reis te mogen bellen voor advies en tips over Italie, stappen we de in de auto en rijden Monopoli uit.

Zoals we dit vaak doen zoeken we nu op google maps ook even een supermarkt op de weg naar, zodat we als we eenmaal op de nieuwe plek aankomen niet nog ergens boodschappen hoeven te doen en we voor die avond al wat te eten hebben. De eerste die we treffen is gesloten. De tweede ook. Dan besluiten we door te rijden naar de nieuwe plek en daar wel even te vragen wat er in de buurt is.

Het is maar een kort ritje naar de volgende bestemming nabij het plaatsje Ceglie Messapica. We gaan een kleine week overnachten bij Masseria Selvaggi. Masseria staat voor een zelfvoorzienende boerderij, en veel overnachtingsmogelijkheden in dit gebied dragen een naam waarin dit voorkomt omdat de gebouwen dan ooit dienst hebben gedaan als boerderij.(NB Agriturismo’s vind je ook heel veel en staat voor hetzelfde, maar mag alleen gebruikt worden als de boerderij nog steeds in bedrijf is en deze voor het grootste deel van de inkomsten zorgen, dus niet het toerisme, vertelt de eigenaar ons later).

Op weg naar Masseria Selvaggi passeren we zomaar ineens, langs de kant ergens op een niet heel bijzondere weg, een trullo. Een trullo is een woning met een heel specifieke bouwstijl, namelijk een relatief klein rond huisje, met een rond kegelvormig dak erop en als kers op de taart bovenop een wit puntje met daarop nog een symboolteken erop. Een vierkantje, een kruis of een rondje bijvoorbeeld. De trulli’s dateren, we hebben het even opgezocht, ongeveer uit het jaar 1500 en het meest bijzondere is dat niemand precies weet waarom mensen hun huizen zo bouwden. Een theorie is dat de huizen op deze manier makkelijk te ‘demonteren’ waren om belasting te ontduiken. Er werd van oorsprong alleen met losse stenen gewerkt en geen voegsel of cement gebruikt. Tegenwoordig zijn er veel gerestaureerd en in gebruik en dus wel gemetseld, maar je ziet ook nog vervallen oude trullis in het landschap staan. We wisten dat de trullo een symbool was van Puglia en dat je deze huizen kon vinden in het plaatsje Alberobello. Maar niet dat je ze ook buiten dit plaatsje kon vinden. Sterker nog, dat dit hele gebied er vol mee staat. Het was dus nogal een leuke verrassing zo’n eerste trullo langs de weg.  Ze duiken de hele verdere reis her en der en overal op, een enorm leuk gezicht, van die kleine huisjes met witte puntdaken tussen die enorme hoeveelheden olijfbomen. Want dat is misschien nog wel karakteristieker  aan het landschap in Puglia, het is een en al olijfboom. Alles, overal op elke vierkante meter staat een olijfboom.

We worden door onze navigatie weer even via een onmogelijk weggetje het olijfbomenbos in gestuurd maar als we eruit komen en de normale weg weer vinden, staan we ineens voor de ingang van ons nieuwe verblijf voor de komende week. Er zit een hek voor, die dicht zit. Er is ook een bel maar geen gehoor. We zien door het hek een heel mooi oud pand liggen, met links daarvan twee trulli’s, en erg veel olijfbomen en wilde bloemen, dat belooft wat. Als Marloes de eigenaar Gregorio belt geeft die aan er met vijf minuten te zijn. We worden hartelijk ontvangen met een espresso waarna Gregorio ons het appartement laat zien, een heel ruim appartement, super!

We vragen hem daarna naar de dichtstbijzijnde supermarkt, maar dan vertelt Gregorio ons dat alle winkels vanmiddag vanwege de dag van de arbeid toch echt dicht zijn. Hij belt voor ons nog even met de plaatselijke minimarket maar die heeft nèt zijn deuren gesloten. Hij belt met zijn vrouw of zij nog luiers hebben liggen. Het enige wat hij ons uiteindelijk kan meegeven is een half brood, wat tomaten, kaas en een fles wijn. Daar zijn wij al ontzettend blij mee en  ontzettend aardig allemaal ook weer. In het ergste geval moeten we Anna maar dan maar wat zwemluiers aan doen.

We laden al onze net ingepakte spullen weer uit, maar omdat we van plan zijn iets langer te blijven doen we dat met alle plezier. Tijdens het uitladen zien we andere gasten, dat is op zich al best bijzonder, maar dat ze ook nog eens ‘hoi’ zeggen helemaal. We schrikken er gewoon bijna van, Nederlanders??!?!En zij blijken niet de enigen, er zijn bijna alleen maar Nederlanders. Wij hebben deze plek via een niet te bekende website gevonden, maar na even zoeken komen we er snel achter dat deze accommodatie ook op Elizawashere staat. Dat verklaart een heleboel!

Tamara kokkerelt met alles wat we nog in huis hebben overheerlijke bruschetta’s uit de oven. Ik merk dat ik alles nog lekkerder vind smaken en eten meer waardeer als het niet vanzelfsprekend is dat je alles altijd maar kunt kopen, zoals dat in Amsterdam wel het geval is.

We hebben hier elke ochtend ontbijt dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken, na het Italiaanse ontbijt staan we wel een beetje te popelen om naar de supermarkt te gaan. Het is lang geleden dat ik zoveel zin heb gehad om boodschappen te doen, we slaan een behoorlijke voorraad eten en veel luiers in. Maar daarna genieten we de eerste dagen vooral van het heerlijke weer, en doen we serieuze pogingen om in het nog koude zwemwater een paar baantjes te trekken.

Ook doen we een poging een stuk te gaan  mountainbiken in de omgeving, maar het achterzitje van Anna is behoorlijk wiebelig, de weggetjes zijn ook een stuk heuveliger dan je vanuit de auto doet vermoeden en het geduld van Anna is ook gauw op.  Een kort ritje dus, maar wel erg leuk, op weg terug naar de masseria plukken we een bos wilde bloemen waar het hier vol mee staat.

We komen erachter dat er in deze buurt nog heel veel te zien is. De masseria ligt op een strategische plek en alle verhalen van de Nederlanders aan het ontbijt, die maar een week blijven en elke dag bezeten heel Puglia doorrijden om alles eruit te halen, doet ons besluiten hier wat langer te blijven. We bezoeken de rest van de dagen lokale plaatsjes in de buurt en gaan een ochtend naar het strand. Locotoronto is een van die plaatsjes en er staat in de lonely planet vermeld dat dat een van de mooiste plaatsen van Italie is. Dat geloven we wel, het is een klein plaatsje, maar vol met kleine autovrije straatjes waarin je kunt verdwalen.  Ook Martina Franca vereren we met een bezoek en we draaien in de middag ergens nog een keer een wasje. We bezoeken op een avond een restaurant wat de eigenaar van de masseria ons aanraadt, een plek waar je zelf waarschijnlijk nooit op gekomen was. Het is klein, familiair en heeft geen menu. We krijgen gewoon van alles. We weten niet wat het kost, wat we krijgen, maar we laten ons verrassen en het is allemaal heerlijk. We komen alleen niet verder dan de antipasti, het is zoveel dat we alle volgende gangen moeten laten voor wat het is.

Het mooiste wat we deze dagen zien is wat mij betreft de plaats Ostuni. Deze werd ons door de dochter van de eigenaar van het huis waar we bij Bologna verbleven al aangeraden en was blijven hangen als een plaats om te zien. De stad ligt heel mooi bovenop een heuvel waardoor je snel ziet verrijzen als je in Puglia rondrijdt. De huizen zijn allemaal wit, wat het een extra mooi plaatje maakt. We hebben geen idee waar te parkeren dus doen maar wat, zetten de auto ergens neer en gaan lopen. Het wordt een leuke workout want de wegen zijn steil. De stad heeft een heel leuk centraal plein met natuurlijk een kerk, waar we weer getuigen zijn van een bruiloft, en daarna nog een, en bij de lunch later nog een. De mensen klappen en roepen Bravo! zodra een bruidspaar de kerk uit komt, een leuk schouwspel waar vooral Anna graag deel aan neemt.  In de leuke straat vanaf het plein omhoog vol met winkeltjes kopen we leren sandalen en slippers voor ons allemaal en volgen we de meute verder omhoog. Als de weg nagenoeg stopt en er alleen nog kleine straatjes overblijven loopt Marloes verder en komen we uiteindelijk bij een wir war vol met super mooie en gezellige steegjes, waar we mijmeren over hoe gezellig het daar in de avond zal zijn, maar ook heel tevreden zijn met een glas wijn in de middag met Anna. We lopen die middag veel door Ostuni en maken Anna wijs dat de kardinaal op de Obelisk op het centrale plein Sinterklaas is waardoor ze elke keer heel hard Klaas roept als hij weer verschijnt.

We vetrekken dinsdag. Het is maandag en we weten nog niet waar we heen gaan. We zoeken wat op internet, maar komen er niet uit en zitten zo fijn. En we hebben geen zin in inpakken die avond. Dus we blijven nog een nachtje extra zodat we morgen wel een knoop kunnen doorhakken. De dag erna kiezen we, ondanks dat we vonden wel genoeg afgezakt in de hak te zijn, voor een agriturismo nog wat zuidelijker. Het ziet er mooi uit en dan kunnen we ook Lecce bezoeken, de ‘tweede barokke stad’ en 'Florence van het Zuiden' waar iedereen het over heeft. In de ochtend van dag 10, ons langste verblijf tot nu toe, pakken we ons spullen en rijden we naar Muro Leccese, u raadt het al, vlakbij Lecce.

NOOT. Vergeet ik totaal ons bezoek aan Alberobello te vermelden. De Plaats van de trulli's. In dit schattige plaatsje staan duizenden trulli's. We bezochten het en het was leuk. Denk dat ik het vergat te vermelden omdat het zo toeristisch is dat het een soort Efteling bezoek lijkt, en dat zelfs in het voorseizoen. In elke trullo zit een souvenier winkeltje, of een ijs winkeltje, waardoor je niet meer in de gaten hebt waarom je er eigenlijk ook alweer was. Het was dus best vermakelijk, maar dat ik het vergeet te vermelden, geeft wel aan dat het geen noodzakelijk tripje is als je in Puglia bent :-).

NOOT 2: Die wil ik, Marloes, graag nog even aan toe voegen. We zijn namelijk ook nog een dagje naar een Zoo Safari geweest bij Fasano. Wij zijn geen voorstander van dierenparken, maar hadden al gehoord van anderen dat de Safari er voor de dieren best goed uit zag. Dus zijn we er toch ook maar heen gegaan. En het was best een mooie ervaring om met je auto vlak langs tijgers en leeuwen te rijden, struisvogels die pikken op je zijspiegels, zebra's die aan je raam kauwen en   giraffen die hun hele hoofd door je raam stoppen en vervolgens die meter lange tong uitsteken. Naast het safaripark lag er ook nog een pretpark waar we met het ticket van de safari ook gratis in mochten.  Het is weliswaar een verouderd pretpark, maar wel met achtbanen en ook attracties voor Anna ;-) !! Ik heb nog nooit zo weinig mensen in een pretpark gezien en omdat het zo rustig  was zat er helemaal niemand bij de verschillende attracties . Maar na een tijdje  dralen bij een attractie kwam er iemand aanlopen die vervolgens geheel voor jou alleen een attractie aan gaat zetten en ook nog eens heel lang! Geweldig! :-)