Dag 4 t/m 6: Vercana aan het Comomeer

Heerlijk om even een paar dagen niet te hoeven reizen! We genieten van het uitzicht vanaf ons appartement, elk uur is het uitzicht anders door de speling van het licht en het weer. Het is duidelijk zichtbaar dat het hoogseizoen nog lang niet begonnen is. De eigenaren van onze accommodatie zijn nog volop bezig met de aanleg van de tuinen rondom het zwembad beneden. Judith, een Duitse dame, zorgt voor de receptie en de aansturing van alle tuinmannen, de man (Italiaans) zien we alleen in pak druk telefonerend rondom het zwembad. Er zijn nog niet veel gasten. De Italianen spreken hier een aardig woordje Duits, ze spreken ons ook vaak aan in deze taal, dus Duitsers zijn ze hier gewend, maar ze zijn er nog weinig.  We hebben enorme mazzel met het weer, volop zon, dit hadden we vooraf niet zo bedacht in april! Volgens de eigenaresse is dit uitzonderlijk en normaal het weer wat je halverwege mei hier ervaart. We proberen deze dagen zelfs af en toe enthousiast het zwembad, maar dit is toch echt nog te koud.

We doen het rustig aan de eerste dagen, we komen een beetje bij van de eerste dagen reizen en veel kunnen we ook niet, Anna moet nog even wennen, is nog een beetje ziek en/of zit in een enorme sprong; ze heeft veel driftbuien en alles is ‘nee’ deze dagen. De tweede dag doen we dan ook weinig, en genieten we vooral van het weer en appartement. Wel loop ik in de middag even alleen de berg op, op zoek naar een winkeltje, om wijn te halen. Een pittige (want steil) maar mooie wandeling door het kleine dorpje met het kerkje die we zo vaak horen luiden. Onderweg kom ik veel honden tegen die allemaal los over de weg rennen, blijkbaar worden die hier gewoon los gelaten, want zwerfhonden zijn het niet. Alle bewoners groeten vriendelijk en ik red me goed in de winkel in mijn steenkolen Italiaans. Op de terugweg passeer ik een nis op straat met een Maria beeld erin, het Katholicisme is hier duidelijk aanwezig. Later tref ik er nog een.  Thuis aangekomen komen we erachter dat we ook nog rijst missen (je zou zeggen dat dat eerder opgemerkt zou worden dan de afwezigheid van wijn)  en maakt Marloes nog even dezelfde route naar de winkel.

We bezoeken deze dagen ook de omgeving. De derde dag hier gaan we overdag naar het plaatsje Gera Lario omdat we hadden gelezen dat er een markt was op woensdag. Nu hebben Marloes en ik al sinds we elkaar kennen een dingetje met markten. We willen er altijd graag heen, maar het lukt nooit. Vroeger meestal omdat we te laat waren en de markt al opgedoekt werd, maar dat is niet meer mogelijk nu Anna er is. We rijden naar beneden naar het meer en dan langs de oevers naar Gera Lario Onderweg moet er ergens nog een vrachtwagen met gloednieuwe speedboot op een aanhanger een bijna onmogelijke bocht maken naar het water wat voor wat oponthoud zorgt. Maar dan zijn we er. Het plaatsje. Met Een Markt. We parkeren de auto aan het meer en als ik naar de automaat loop komt er direct een meneer op mij afgelopen die mij vertelt dat het gratis parkeren is hier op deze dag. Ik versta hem tot mijn eigen verbazing en bedank hem, als ik wegloop roept hij mij om mij alsnog op een bord te wijzen waar dit ook in het Engels staat aangegeven, erg vriendelijk. Tot nu toe alleen maar positieve ervaringen gehad met de mensen in Italië. We wandelen richting het ‘centrum’ en drinken op de weg er naartoe een espresso bij een barretje en vervolgen onze weg. De Markt blijkt te bestaan uit 1 wagen met fruit en 1 stalletje met wat kleding, en nul bezoekers. Wel mooi in lijn met ons markt thema. We halen ergens een croissant, die in Italië alleen zoet te verkrijgen is, dus ofwel met pudding erin of met jam erop, tot teleurstelling van Marloes en tot vreugde van mij. Anna lust er ook wel twee. We wandelen terug en passeren een grote speeltuin waar we Anna uitlaten en ons Italiaans een beetje opkrikken door de gesprekjes met oma’s en hun kleinkinderen.  We proberen daarna een ijsje te scoren bij een leuk tentje aan het meer maar ook hier zijn ze nog bezig met voorbereiden voor het seizoen. Anna krijgt als pleister op de wond een lolly van de dame achter de bar, waarvan we haar wijsmaken dat de verpakking niet open kan. We wandelen nog een stuk langs het meer voor we terugkeren naar ons appartement. ’s Avonds dineren we bij een lokaal restaurant dat ons werd aangeraden door de eigenaresse  van ons appartement. Ze had gisteren gebeld om te vragen of ze al open waren. Als we aankomen staan ze ons bij het restaurant al op te wachten, we zijn de eerste en enige gasten op dat moment. Het kinderstoeltje staat al klaar, hoe gastvrij, ze waren al in afwachting van ons terwijl we niet eens echt gereserveerd hadden. Het restaurant blijkt een huis te zijn met een prachtige tuin waar ook de kippen en de groenten en fruit waarmee ze koken groeien, waarom ze schildpadden houden durven we verder niet over na te denken... We eten heerlijk en de service is zo goed, het voelt alsof een hele familie in de weer is voor ons alleen. Ze reageren ook lieflijk op onze ‘Scuzi’s’ over het ongevraagd opgevoerde dramatoneelstuk van Anna. Gelukkig komen er later nog twee mensen. We geven een mooie fooi en krijgen bij het afscheid nog een glaasje huisgemaakte limoncello. Die Marloes eerst wil afslaan, gebarend dat ze nog moet rijden, maar waar zo verbaasd op gereageerd wordt dat ze hem dan toch maar achterover slaat, je moet toch een beetje integreren.

De vierde dag hier lopen we in de ochtend met elkaar de berg op, spelen we even bij een speeltuin naast de kerk, en bewonderen we het uitzicht over het meer. We besluiten dan een drankje te nemen bij een bar/restaurant met een prachtig panorama terras. Deze is overigens nog niet echt officieel geopend voor het seizoen, maar we laten ons niet weerhouden en gaan er met goedkeuring van het personeel toch even zitten. Zittend op het terras zien we binnen mensen lunchen en besluiten hetzelfde te gaan doen. Een fijne ‘zoals de locals het doen’ ervaring blijkt. Het is een grote ruimte met een stuk of 20 grote tafels, veel al reeds gedekt. Een oudere dame komt af en toe dominant de klapdeuren van de keuken uitgebeend met een stomende pan eten. Een tweetal jongere dames (haar dochters?) bedienen de tafels met veelal groepen mannen. Zodra we plaatsnemen komt een van hen energiek naar ons tafel gelopen. Terwijl ze een mandje brood neerzet en ons vluchtig gedag zegt vraagt ze; lasagne of penne? We kiezen voor Penne. En dan ‘Bolognese of tomaat?’ We kiezen beide, en weg is ze. Na vijf minuten staat er een dampend bord pasta voor onze neus met een half karafje wijn en wat stukken brood. Zalig, en dat ook nog eens voor weinig geld. Die avond pakken we alvast een paar koffers weer in, morgen vertrekken we weer en gaan we verder naar onze volgende bestemming!